Lieve Neeske,

In het najaar van 1978 begon voor jou, mij en vele anderen ons nieuwe leven. Je kwam vers uit de provincie, lang en onstuimig haar en een grote voorliefde voor muziek en dansen.

Het kon ook niet anders dan dat ik samen met jou en Willem een werkstuk over Zuid-Afrika zouden schrijven. We waren net toegetreden toe de BOA en vastberaden om Zuid-Afrika van de apartheid te verlossen. Toen wisten we niet dat dat nog wel even zou duren. 

Voor het vak sociologie hebben we baanbrekend onderzoek gedaan naar hoe apartheid ook in sociologische termen te duiden viel. Ik was me er trouwens niet van bewust dat de BOA in de kern een marxistische actiegroep was die klassenstrijd en apartheid aan elkaar verbond. Ondanks onze verbondenheid met de strijd tegen apartheid (die we het jaar er na net zo makkelijk inruilde voor de tegen legbatterijen) draaide dat schooljaar toch vooral om nieuwe vrienden, flirten en verkering. Willem en ik kwamen meestal bij jou op de Stadionkade op vier of vijf in ieder geval hoog op jouw propere kamer met chemisch toilet. Volgens mij hebben we ons onderzoek nog op traditionele manier gemaakt, samen bedachten van alles (Willem was de slimste) en jij typte het uit. De docenten waren twee typische VU-docenten met een zeer gereformeerde inslag. De uitslag van ons werkstuk kregen we pas in het voorjaar 1979 toen we ook een tentamen hadden gedaan. Uit een zeer ingewikkelde berekening bleek dat we iets van een achtenhalf hadden gekregen en dat was gezien de resultaten van onze mede-studenten heel hoog.